Wykres notowań

Luty miedziano-fosforowe

Luty miedziano-fosforowe stosuje się głównie do lutowania miedzi i jej stopów. Luty te charakteryzują się dobrymi własnościami technologicznymi (niska temperatura lutowania i dobra zwilżalność), wysoką przewodnością elektryczną i wytrzymałością przy stosunkowo niskiej cenie. Można nimi lutować miedź bez użycia topnika, a połączenia wykonane tymi lutami mają dobrą wytrzymałość. Stosowane są również luty miedziano-fosforowe z dodatkiem srebra. Srebro dodawane jest w celu poprawienia zwilżalności, własności wytrzymałościowych oraz dla podwyższenia przewodności elektrycznej.

Luty miedziane z dodatkiem fosforu są stosowane do lutowania miedzi, mosiądzów i brązów. Temperatura topnienia wynosi 645–800 °C.

Lut miedziano-fosforowy – wysoka wytrzymałość i dobre przewodnictwo elektryczne

Luty miedziano-fosforowe charakteryzują się dobrą zwilżalnością (rozpływaniem się spoiwa na powierzchni lutowanego elementu), stosunkowo niską temperaturą topnienia (645-800 °C) oraz umożliwiają wykonywanie lutowania twardego miedzi z miedzią bez użycia topnika. Dzięki tym właściwościom są one bardzo często używane w pracach, gdzie dokonuje się lutowania miedzi i jej stopów. Wykonanie połączenia za pomocą lutu miedziano-fosforowego gwarantuje wysoką wytrzymałość oraz dobre przewodnictwo elektryczne. Z tego powodu lutowanie miedzi, mosiądzu czy brązu przy użyciu lutu miedziano-fosforowego wykorzystuje się bardzo często w konstrukcjach pracujących pod napięciem. Ilość fosforu dodawana do lutów miedziano-fosforowych wpływa znacząco na zakres temperatur topnienia oraz podstawowe parametry lutu, takie jak płynność i wytrzymałość. Stosowane są również luty miedziano-fosforowe z dodatkiem srebra. Srebro dodawane jest w celu poprawienia zwilżalności, własności wytrzymałościowych oraz dla podwyższenia przewodności elektrycznej.

 

Idealny lut twardy do miedzi

Luty miedziano-fosforowe stosuje się głównie do lutowania miedzi i jej stopów. Dzieje się tak dlatego, że dzięki wzbogaceniu ich w fosfor, przy połączeniu elementów miedzianych z innymi elementami miedzianymi nie jest wymagane użycie topnika (w przypadku CuPSn i LMF8). Mniejsza ilość niezbędnych elementów i narzędzi potrzebnych do wykonania połączenia znacząco ułatwia pracę. Należy jednak pamiętać, że topnik lutowniczy nie jest potrzebny jedynie podczas wykonywania wzajemnych połączeń pomiędzy częściami miedzianymi. W sytuacjach, gdy elementy lutowane stworzone są z innego materiału lub stopu, topnik jest niezbędny w celu utworzenia trwałego połączenia. Dobra zwilżalność, niska temperatura topnienia, dobre przewodnictwo elektryczne oraz spora wytrzymałość w połączeniu z przestępną ceną to elementy, które mają równie duży wpływ na wybór tego typu lutu do tworzenia połączeń elementów miedzianych. Należy pamiętać także o tym, że lutów tego typu nie należy stosować do łączenia stopów żelaza i niklu, ponieważ źle zwilżają ich powierzchnie oraz tworzą lutowiny kruche o niskich parametrach wytrzymałościowych. Połączenie tego typu będzie słabe i mało trwałe. Przy lutowaniu stopów żelaza oraz niklu należy stosować innego rodzaju luty, który są przystosowane do łączenia tego rodzaju materiałów i zapewnią trwałe i wytrzymałe połączenie, takie jak luty srebrne.

 

Luty Cp 102 i Cp 201 – czym się od siebie różnią?

Luty miedziano-fosforowe występują w dwóch rodzajach – CP 102 i CP 201. W swoim składzie lut CP 102 zawiera fosfor, którego zawartość waha między 7,5-8,1, miedź oraz ren. Z kolei lut o oznaczeniu CP 201 składa się ze srebra, którego zawartość wynosi 14,5-15,5, miedzi, renu oraz fosforu, którego stężenie wynosi od 4 do 6.

 

Luty Cp 102 i Cp 201 do lutowania twardego miedzi

Skład chemiczny lut miedziano-fosforowych znacząco wpływa na płynność i wytrzymałość, czyli ich podstawowe parametry. Dodawany fosfor ma bezpośredni wpływ na temperaturę topnienia. Pełni on rolę odtleniacza miedzi i jest on równocześnie składnikiem zwilżającym powierzchnię miedzi – dzięki tym właściwościom w lucie miedziano-fosforowym nie ma potrzeby używania topnika.

Dodatek srebra w lucie Cp 201

Lut CP 102 topi się w przedziale 710-770 stopni, zaś topnienie luty CP 201 zachodzi przy 645-800 stopniach. Dodatek srebra ma na celu poprawienie zwilżalności i własności wytrzymałościowych danego lutu, a ponadto metal ten podwyższa przewodność elektryczną – wysoką zawartością srebra charakteryzuje się lut CP 201, zaś CP 102 nie posiada tego pierwiastka w swoim składzie.

Oznaczenie Skład
Chemiczny
[%]
Temperatura
Topnienia [oC]
Zastosowanie
Lokalne

ISO 17672:2010

(PN EN 1044:2002)

solidus – likwidus

LMF8

CuP 182

(CP 201)

P 7,5-8,1
Cu R
710-770 miedź,
stopy miedzi W przypadku L-CuPSn i LMF8 można lutować bez użycia topnika
NIE STOSOWAĆ DO STALI I NIKLU!

 CuPSn

P 4,8-5,8
Sn 3-4
Cu R
650-695

LS15F

CuP 284

(CP 102)

Ag 14.5-15.5
P 4-6
Cu R
645-800
Oznaczenie Skład
Chemiczny
[%]
Lokalne ISO 17672:2010

(PN EN 1044:2002)

LMF8 CuP 182

(CP 201)

P 7,5-8,1
Cu R
 CuPSn P 4,8-5,8
Sn 3-4
Cu R
LS15F CuP 284

(CP 102)

Ag 14.5-15.5
P 4-6
Cu R
Oznaczenie Temperatura
Topnienia [oC]
Zastosowanie
Lokalne solidus – likwidus
LMF8 710-770 miedź,
stopy miedzi W przypadku L-CuPSn i LMF8 można lutować bez użycia topnika
NIE STOSOWAĆ DO STALI I NIKLU!
 CuPSn 650-695
LS15F 645-800

Postać oferowanych lutów:

E
W postaci prętów fi 2,5x500mm oraz fi 8mm

Kontakt

Adres firmy
Pietrzykowice, ul. Wrocławska 6
55-080 Kąty Wrocławskie
h
NIP
899-02-02-734
Telefon
71 339 88 08

    Wyrażam zgodę na przesyłanie informacji przez alfa za pomocą środków komunikacji elektronicznej w rozumieniu Regulaminu serwisu i Ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną z dnia 18 lipca 2002 r. (Dz. U. z 2002 r. Nr 144, poz. 1204)