Luty miedziano-fosforowe stosuje się głównie do lutowania miedzi i jej stopów. Luty te charakteryzują się dobrymi własnościami technologicznymi (niska temperatura lutowania i dobra zwilżalność), wysoką przewodnością elektryczną i wytrzymałością przy stosunkowo niskiej cenie. Można nimi lutować miedź bez użycia topnika, a połączenia wykonane tymi lutami mają dobrą wytrzymałość. Stosowane są również luty miedziano-fosforowe z dodatkiem srebra. Srebro dodawane jest w celu poprawienia zwilżalności, własności wytrzymałościowych oraz dla podwyższenia przewodności elektrycznej.
Luty miedziane z dodatkiem fosforu są stosowane do lutowania miedzi, mosiądzów i brązów. Temperatura topnienia wynosi 645–800 °C.
Lut miedziano-fosforowy – wysoka wytrzymałość i dobre przewodnictwo elektryczne
Luty miedziano-fosforowe charakteryzują się dobrą zwilżalnością (rozpływaniem się spoiwa na powierzchni lutowanego elementu), stosunkowo niską temperaturą topnienia (645-800 °C) oraz umożliwiają wykonywanie lutowania twardego miedzi z miedzią bez użycia topnika. Dzięki tym właściwościom są one bardzo często używane w pracach, gdzie dokonuje się lutowania miedzi i jej stopów. Wykonanie połączenia za pomocą lutu miedziano-fosforowego gwarantuje wysoką wytrzymałość oraz dobre przewodnictwo elektryczne. Z tego powodu lutowanie miedzi, mosiądzu czy brązu przy użyciu lutu miedziano-fosforowego wykorzystuje się bardzo często w konstrukcjach pracujących pod napięciem. Ilość fosforu dodawana do lutów miedziano-fosforowych wpływa znacząco na zakres temperatur topnienia oraz podstawowe parametry lutu, takie jak płynność i wytrzymałość. Stosowane są również luty miedziano-fosforowe z dodatkiem srebra. Srebro dodawane jest w celu poprawienia zwilżalności, własności wytrzymałościowych oraz dla podwyższenia przewodności elektrycznej.
Idealny lut twardy do miedzi
Luty miedziano-fosforowe stosuje się głównie do lutowania miedzi i jej stopów. Dzieje się tak dlatego, że dzięki wzbogaceniu ich w fosfor, przy połączeniu elementów miedzianych z innymi elementami miedzianymi nie jest wymagane użycie topnika (w przypadku CuPSn i LMF8). Mniejsza ilość niezbędnych elementów i narzędzi potrzebnych do wykonania połączenia znacząco ułatwia pracę. Należy jednak pamiętać, że topnik lutowniczy nie jest potrzebny jedynie podczas wykonywania wzajemnych połączeń pomiędzy częściami miedzianymi. W sytuacjach, gdy elementy lutowane stworzone są z innego materiału lub stopu, topnik jest niezbędny w celu utworzenia trwałego połączenia. Dobra zwilżalność, niska temperatura topnienia, dobre przewodnictwo elektryczne oraz spora wytrzymałość w połączeniu z przestępną ceną to elementy, które mają równie duży wpływ na wybór tego typu lutu do tworzenia połączeń elementów miedzianych. Należy pamiętać także o tym, że lutów tego typu nie należy stosować do łączenia stopów żelaza i niklu, ponieważ źle zwilżają ich powierzchnie oraz tworzą lutowiny kruche o niskich parametrach wytrzymałościowych. Połączenie tego typu będzie słabe i mało trwałe. Przy lutowaniu stopów żelaza oraz niklu należy stosować innego rodzaju luty, który są przystosowane do łączenia tego rodzaju materiałów i zapewnią trwałe i wytrzymałe połączenie, takie jak luty srebrne.
Luty Cp 102 i Cp 201 – czym się od siebie różnią?
Luty miedziano-fosforowe występują w dwóch rodzajach – CP 102 i CP 201. W swoim składzie lut CP 102 zawiera fosfor, którego zawartość waha między 7,5-8,1, miedź oraz ren. Z kolei lut o oznaczeniu CP 201 składa się ze srebra, którego zawartość wynosi 14,5-15,5, miedzi, renu oraz fosforu, którego stężenie wynosi od 4 do 6.
Luty Cp 102 i Cp 201 do lutowania twardego miedzi
Skład chemiczny lut miedziano-fosforowych znacząco wpływa na płynność i wytrzymałość, czyli ich podstawowe parametry. Dodawany fosfor ma bezpośredni wpływ na temperaturę topnienia. Pełni on rolę odtleniacza miedzi i jest on równocześnie składnikiem zwilżającym powierzchnię miedzi – dzięki tym właściwościom w lucie miedziano-fosforowym nie ma potrzeby używania topnika.
Dodatek srebra w lucie Cp 201
Lut CP 102 topi się w przedziale 710-770 stopni, zaś topnienie luty CP 201 zachodzi przy 645-800 stopniach. Dodatek srebra ma na celu poprawienie zwilżalności i własności wytrzymałościowych danego lutu, a ponadto metal ten podwyższa przewodność elektryczną – wysoką zawartością srebra charakteryzuje się lut CP 201, zaś CP 102 nie posiada tego pierwiastka w swoim składzie.
Oznaczenie | Skład Chemiczny [%] |
Temperatura Topnienia [oC] |
Zastosowanie | |
Lokalne |
ISO 17672:2010 (PN EN 1044:2002) |
solidus – likwidus | ||
LMF8 |
CuP 182(CP 201) |
P 7,5-8,1 Cu R |
710-770 | miedź, stopy miedzi W przypadku L-CuPSn i LMF8 można lutować bez użycia topnika NIE STOSOWAĆ DO STALI I NIKLU! |
CuPSn |
– | P 4,8-5,8 Sn 3-4 Cu R |
650-695 | |
LS15F |
CuP 284(CP 102) |
Ag 14.5-15.5 P 4-6 Cu R |
645-800 |
Oznaczenie | Skład Chemiczny [%] |
|
Lokalne | ISO 17672:2010
(PN EN 1044:2002) |
|
LMF8 | CuP 182
(CP 201) |
P 7,5-8,1 Cu R |
CuPSn | – | P 4,8-5,8 Sn 3-4 Cu R |
LS15F | CuP 284
(CP 102) |
Ag 14.5-15.5 P 4-6 Cu R |
Oznaczenie | Temperatura Topnienia [oC] |
Zastosowanie |
Lokalne | solidus – likwidus | |
LMF8 | 710-770 | miedź, stopy miedzi W przypadku L-CuPSn i LMF8 można lutować bez użycia topnika NIE STOSOWAĆ DO STALI I NIKLU! |
CuPSn | 650-695 | |
LS15F | 645-800 |
Postać oferowanych lutów:
Kontakt
Pietrzykowice, ul. Wrocławska 6
55-080 Kąty Wrocławskie
899-02-02-734